Ik hoef geen Amerikaan, ongelovige, christen, moslim of homo te zijn om de pijn van al die slachtoffers en van hun familie te voelen. De discussie die na de moorden volgde gaat weer over het motief van de moordenaar: wel islam, geen islam, wel sociale media, geen sociale media, wel rol van de VS in het Midden-Oosten en Afghanistan, geen rol. De een wil de islam verbieden, volgens de ander heeft het niets met de islam te maken en was hij gewoon een gestoorde.

Zijn vader zegt dat het kwam doordat hij twee mannen op straat had zien zoenen. Het kan ook zijn dat ze weigerden hem ook een warme zoen te geven en dat hij hen daarom heeft vermoord. Iemand vraagt zich af waarom er niet dezelfde meelevende reacties zijn als moslimmensen het slachtoffer zijn.

Toen ik deze verhalen, argumenten en verwijten las en hoorde, moest ik aan een verhaal van Nasreddin Hodja denken. Twee mannen maken met elkaar ruzie en de dorpelingen adviseren hen naar Hodja te gaan om hun verhaal te doen. Ze komen bij hem en vragen hem om hulp. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt hij aan hen. Ze beginnen tegelijk te vertellen. Hodja zegt: ‘Een voor een.’ Hodja luistert naar meneer A en aan het einde zegt hij tegen hem: ‘Je hebt gelijk.’ Meneer B maakt bezwaar: ‘Dat kan niet, Hodja, dat hij gelijk heeft.’ Hodja zegt: ‘En nu ben jij aan de beurt. Vertel je verhaal.’ En meneer B vertelt zijn verhaal en aan het einde zegt Hodja tegen hem: ‘Jij hebt ook gelijk.’

We hebben allemaal gelijk, maar wat voor les gaan we hiervan leren? Wat als het motief van de moordenaar gebaseerd is op de normen van zijn religie, in dit geval de islam? Wat maakt dat Omar zo vol haat was dat hij tientallen medemensen wilde vermoorden? Omdat ze niet leefden volgens de normen van de islam en het heilige boek, de Koran? Waar haalde hij het recht vandaan om deze mensen te vermoorden?